Vuurwerk-angst

02/01/2019 Soms heb je even iemand nodig....

Iemand die bij de hand neemt, je vertrouwen geeft of je helpt relativeren...

Gisteren waren mijn paarden niet happy met het vuurwerk.... :-(

Waar ze normaal dag en nacht buiten staan, gingen ze, toen het Carbidschieten begon (maar 100 meter van de wei vandaan :-( ) al om 10.15 uur op stal...

Het geknal joeg hen desondanks schrik aan. Na een tijdje begon Rosie in te zien dat het toch niet voorbij leek te gaan en dat ze schijnbaar toch veilig was op stal.

Baston vond het zo-zo. Af en toe wat eten, maar steeds weer een schichtige blik naar buiten....

Grace echter stond een paar uur lang met haar hoofd in de hoek van de stal.

Omdat het niet goed is als een paard lang niets eet, heb ik haar uiteindelijk maar een halster omgedaan en haar losjes vastgehouden om te voorkomen dat ze weer om zou draaien, maar juist met haar hoofd in de buurt van het hooi bleef. Stoïcijns keek ze voor zich uit.

Ik weet dat je cavia's en konijnen kunt 'dwangvoeren', maar paarden wist ik eigenlijk niet :-) . Toch pakte ik maar een pluk hooi en drukte dat tussen haar lippen. 3X murwelde ze het er weer net zo makkelijk uit, maar de 4x begon ze warempel te kauwen...! Na nog 3 pogingen ging haar hoofd naar beneden en begon ze zelf te eten! :-) Totdat de volgende vuurwerkknal kwam en ze weer om wilde draaien.

Door een lichte druk van het touw kon ik voorkomen dat ze weer omdraaide en kon ik haar aansporen verder te gaan met eten. En het lukte !

Terwijl ik daar een half uurtje stond, at ze, tergend traag.. dat wel, warempel steeds door.

Ik bedacht me: ze stond in de 'bevries' stand! (uit het rijtje: vluchten, vechten, bevriezen).

Door mijn aandacht en aandringen kon ik haar terughalen naar het 'hier en nu' ! :-)

“Is dat eigenlijk bij mensen ook niet net zo....?”

Ik denk het wel...

Ik weet dat ik ook wel eens in zo'n bui kan hangen dat 'de werkelijkheid' eigenlijk niet helemaal correct binnenkomt...., ik sluit me af en 'kleur' de situatie …

Dan heb je even iemand anders nodig (iemand die je vertrouwd) om een zetje te geven, je hand vast te houden of even voor je te relativeren....

Hmmm... vaak heb ik de neiging om zo'n persoon 'te respecteren' en hem/haar met rust te laten. Maar misschien is dat niet altijd de beste oplossing... Misschien soms toch maar iets meer 'aandringen'....?

Want toen ik na dat half uur Grace haar halster afdeed, at ze nog 3 happen en draaide zich toen weer naar de hoek. In haar eentje kon ze het dus schijnbaar nog niet...

Ik spoorde haar aan toch weer terug te draaien en het nog eens te proberen. Het kostte wat overredingskracht, maar zowaar kon ze even later toch zonder halster wat happen nemen.

Toen ik wat later een paar stappen richting huis zette, draaide ze zich meteen om en ging weer in de 'ik-ben-er-niet-modus'.

Toen ik een uur later terugkwam, kon ik zien dat ze zelf niet verder had gegeten.

Toch vreemd, dat ze het met mijn hulp wel wil / kan, maar alleen niet...?

Voor mij is het in ieder geval helder dat we in moeilijke situaties iemand nodig hebben die ons dat steuntje in de rug geeft en ons uit de 'bevries-stand' of de 'vluchtroute' haalt … :-)

Inmiddels is de rust teruggekeerd en staan ze weer, alsof er niets is gebeurd, in de wei :-) .

Op naar een jaar van 'samen-zijn' en 'vertrouwen bieden' !